การร้องทุกข์และการเยียวยา

บทย่อยนี้จะเป็นการศึกษาขอบเขตของการเข้าถึงกลไกร้องทุกข์ที่มี ในบางบริบท การเข้าถึงกลไกร้องทุกข์ของแรงงานจะขึ้นอยู่กับอุตสาหกรรมที่แรงงานนั้นทำงานอยู่ ยกตัวอย่างเช่น แรงงานทำงานในบ้านในบางประเทศไม่สามารถเข้าถึงช่องทางในการร้องทุกข์ของรัฐได้ นอกเหนือจากการแจ้งความกับตำรวจ แรงงานที่ไม่มีเอกสารก็มักถูกกีดกันออกจากการยื่นข้อร้องเรียนโดยสิ้นเชิง บทย่อยนี้จะศึกษาขอบเขตว่า การเข้าถึงกลไกร้องทุกข์ของแรงงานสอดกล้องกับแนวทางที่ 8 ของหลักการทั่วไปและแนวทางปฏิบัติการเพื่อการจัดหางานที่เป็นธรรมของ ILO (ILO GPOG) หรือไม่ อย่างไร ซึ่งแนวทางดังกล่าวระบุว่า แรงงานต้องสามารถเข้าถึงกลไกเหล่านั้นได้ “โดยไม่คำนึงถึงการต้องแสดงตนหรือสถานะทางกฎหมายของพวกเขาในประเทศนั้นๆ”

บทย่อยนี้เป็นการศึกษาว่า แรงงานสามารถเข้าถึงกลไกและกระบวนการร้องทุกข์ในทางปฏิบัติได้หรือไม่ และกลไกดังกล่าวมีความรวดเร็วและปราศจากขั้นตอนทางราชการที่ซับซ้อนหรือไม่ โดยสอดคล้องกับแนวทางที่ 8.1 ของ ILO GPOG

แรงงานที่เผชิญการละเมิดในวงจรการย้ายถิ่นควรสามารถเข้าถึงการเยียวยาที่มีประสิทธิภาพ ซึ่งอาจรวมถึงแต่ไม่จำกัดเพียงการชดเชยตามแนวทางที่ 8.1 ของ ILO GPOG ประเทศปลายทางบางประเทศจัดการเรื่องร้องทุกข์โดยอนุญาตให้แรงงานสามารถเปลี่ยนนายจ้างได้ นอกจากนั้น การเรียกร้องความรับผิดชอบจากผู้กระทำความผิดโดยใช้การกระบวนการทางอาญาก็อาจจะนำไปสู่การเยียวยาในบางกรณีได้เช่นเดียวกัน บทย่อยนี้เป็นการศึกษาบทบัญญัติของรัฐเกี่ยวกับการเยียวยา โดยเฉพาะการชดเชยความเสียหาย

ตามแนวทางที่ 8.1 ของ ILO GPOG แรงงานที่ยื่นข้อร้องทุกข์ควรจะได้รับความคุ้มครองจากการถูกโต้กลับ โดยเฉพาะจากนายจ้างและตัวแทนจัดหางาน บทย่อยนี้จะประเมินว่า แรงงานรู้สึกปลอดภัยในการยื่นข้อร้องเรียนเพียงใด และมาตรการที่ประกาศใช้ในการป้องกันพวกเขาจากการโต้กลับมีประสิทธิภาพมากเพียงใด

การจัดให้มีการให้คำปรึกษาด้านกฎหมายที่เป็นอิสระส่งผลอย่างมากต่อการตัดสินใจของแรงงานว่าจะใช้ตัวเลือกที่มีอยู่ใดในการยื่นข้อร้องเรียนของตนให้ประสบความสำเร็จ บทย่อยนี้จะดูการให้คำปรึกษาที่ถูกจัดให้แก่แรงงาน

บทย่อยนี้จะศึกษาว่า ประเทศต้นทางได้ให้การสนับสนุนทางกงสุลอย่างมีประสิทธิภาพและในเวลาที่เหมาะสมสำหรับพลเมืองของตนในต่างประเทศที่ประสบปัญหาการจ้างงานที่ทุจริตหรือละเมิดสิทธิหรือไม่