การออกใบอนุญาตแก่ตัวแทนจัดหางาน

บทย่อยนี้จะศึกษาว่า แผนในการออกใบอนุญาตของรัฐบาลมีส่วนในการกำกับดูแลการดำเนินการขององค์กรและปัจเจกบุคคลที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการจัดหางานทั้งในประเทศต้นทางหลายประเทศมากน้อยเพียงใด บริษัทตัวแทนจัดหางานที่จัดตั้งขึ้นในเมืองใหญ่ส่วนมากมีใบอนุญาตของรัฐบาลในการประกอบกิจการ ในขณะที่ในพื้นที่ชนบน ตัวแทนจัดหางานอย่างไม่เป็นทางการมักประกอบกิจการนอกกรอบการออกใบอนุญาต ซึ่งทำให้หน่วยงานกำกับดูแลที่เกี่ยวข้องมีความยากลำบากในการตรวจสอบหรือเรียกร้องเอาผิดจากตัวแทนเหล่านั้น แนวทางที่ 4.3 ของหลักการทั่วไปและแนวทางปฏิบัติการเพื่อการจัดหางานที่เป็นธรรมของ ILO (ILO GPOG) ระบุว่า กฎหมายเกี่ยวกับตัวแทนจัดหางานจะต้องมีผลบังคับ “ไม่เพียงแต่ตัวแทนจัดหางานบางประเภทเท่านั้น แต่ต้องรวมถึงตัวแทนจัดหางานทั้งหมดที่ประกอบกิจการนอกกรอบกฎหมายด้วย”

แนวทาง 4.2 ของ ILO GPOG ระบุว่า ระบบการออกใบอนุญาตควรจะ “มีความโปร่งใสและควรอนุญาตให้แรงงานและฝ่ายอื่นๆ ที่สนใจสามารถตรวจสอบความชอบธรรมของตัวแทนจัดหางานและข้อเสนอในการบรรจุงาน” บทย่อยนี้เป็นการสรุปแหล่งข้อมูลสาธารณะเกี่ยวกับตัวแทนจัดหางานที่แรงงานข้ามชาติสามารถเข้าถึงได้ และศึกษาว่า แหล่งข้อมูลดังกล่าวให้เนื้อหาที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับความน่าไว้วางใจและความน่าเชื่อถือของตัวแทนจัดหางานเหล่านั้นหรือไม่

บทย่อยนี้เป็นการศึกษาขอบเขตว่า รัฐบาลมีการปรึกษาหารือกับองค์กรแรงงาน ตัวแทนจัดหางาน และนายจ้างเกี่ยวกับการออกแบบและการปฏิบัติใช้แผนการออกใบอนุญาตอย่างสอดคล้องกับแนวทางที่ 4.2 ของ ILO GPOG มากน้อยเพียงใด

ตัวบ่งชี้ข้อนี้เป็นการสำรวจขอบเขตว่า รัฐบาลมีนโยบายและแนวปฏิบัติในการให้แรงจูงใจต่อการจัดหางานอย่างมีจริยธรรมมากน้อยเพียงใด ซึ่งอาจรวมถึงการให้คะแนนด้านจริยธรรมแก่ตัวแทนจัดหางานอย่างเป็นสาธารณะ การเผยแพร่ผลการตรวจสอบประเมินองค์กร และที่สำคัญที่สุด การมีแรงจูงใจเชิงพาณิชย์ (หรือการกำจัดสิ่งที่ไม่จูงใจ) สำหรับตัวแทนที่ไม่คิดค่าธรรมเนียมการจัดหางานต่อแรงงานข้ามชาติ

แนวทางที่ 5.2 ของ ILO GPOG ระบุให้รัฐส่งเสริมแผนการที่กำหนดให้นายจ้างต้องรับผิดร่วม เช่น “ความคิดริเริ่มเกี่ยวกับความรับผิดชอบร่วม” บทย่อยนี้เป็นการศึกษาขอบเขตว่า นายจ้างและตัวแทนจัดหางานสามารถแบ่งความรับผิดชอบร่วมกันในการคุ้มครองสิทธิแรงงานได้มากน้อยเพียงใด และแผนการดังกล่าวมีผลต่อแรงงานอย่างไร